Na uczelni, w zrzeszeniu, w pracowni

W latach 70. prawie każdego roku Orbisowi przybywały nowe hotele, dzięki którym, poprzez licencyjne powiązania ze światowymi łańcuchami takimi jak InterContinental Hotels Corporation, Holiday Inns, czy Novotel, Polska mogła wejść ze swoją ofertą na światowe rynki turystyczne.

 

Te decyzje ówczesnych władz stały się dźwignią dla krajowego hotelarstwa, które przy strategicznej dominacji przemysłu ciężkiego w państwowej gospodarce nie miało wcześniej żadnych szans na wyjście ze swej głębokiej zapaści. A dla mnie był to najbardziej fascynujący okres pracy, podczas którego niejako w marszu wszyscy uczyliśmy się hotelarstwa od nowa, nie na renomowanych uczelniach, ale w bezpośrednich kontaktach z wzorcowymi obiektami, podpatrując ich organizację pracy, sposób zarządzania, sprawność.

 

Kapitalistyczne myślenie

W tym procesie intensywnego poznawania dotychczas nieznanego świata i ludzi, światowego turyzmu oraz hotelarstwa, czuliśmy się niekiedy niepewni, czy to nasze działanie przyniesie zakładane efekty i jak ocenią nasze wysiłki krajowi „decydenci”. Nie było łatwo przestawić się na to inne, w zasadzie „kapitalistyczne” myślenie i działanie. Było to w wielu przypadkach zderzenie się dwóch metod: naszej, trochę nieprzewidującej, ratującej się w wielu przypadkach improwizacją i zachodniej: bardzo precyzyjnej, skutecznej, punktualnej i wymagającej. Wyjazdy służbowe do naszych kontrahentów zagranicznych pozwalały na, poza merytorycznymi negocjacjami, na zapoznanie się z nowymi technologiami, efektywnymi metodami organizacji zarządzania oraz bardzo sprawnym i wydajnym wyposażeniem specjalistycznym. Zmiany nastąpiły również w sposobie formowania kadr kierowniczych. „Uniwersalnych fachowców” znających się na produkcji samochodów, wydobyciu węgla, zarządzaniu mediami, a także na hotelarstwie, zaczęli zastępować kandydaci po studiach specjalistycznych i stażu w zagranicznych hotelach. Okres ten w hotelarstwie wniósł tyle „normalności”, że zasługuje na odrębn [...]