Pół wieku. Wow!

To tylko 18 250 dni, a tyle się zmieniło. Byłem wtedy 12-letnim chłopakiem, mieszkającym w Buenos Aires, który nie wiedział nawet o istnieniu hoteli. W 1962 roku przez myśl by mi nie przeszło, że w przyszłości zagrzeję miejsca w sektorze hotelowym. Ale tak się stało!

W 1973 roku jadąc z lotniska w Los Angeles do mieszkania mojej mamy zauważyłem piękny budynek budowany przy terminalu LAX. Miał to być 26. hotel marki Marriott i drugi największy po Nowym Orleanie.

To był mój dzień!

Moja wizyta się kończyła i nadszedł czas powrotu do Argentyny. Nie miałem wtedy żadnych realnych planów na życie (miałem zaledwie 23 lata, nikt nie miał planów w tym wieku, przynajmniej nikt z ludzi których znałem), zdecydowałem się więc wstąpić do biura rekrutacyjnego tego niesamowitego, mającego się wkrótce otworzyć hotelu, aby zorientować się w możliwościach zdobycia posady. To był mój dzień (oczywiście wtedy tego nie wiedziałem)! Zaproponowano mi pracę, która zapoczątkowała moją karierę w biznesie hotelowym. Byłem poruszony i podekscytowany objęciem stanowiska bellmana, a zarazem kierowcy hotelowego autobusu. Hotel otwarto w lipcu 1973 r. i w ciągu pierwszych tygodni działalności uzyskał obłożenie na poziomie 75-80 proc. Było to najbardziej udane otwarcie hotelu Marriott w całej historii sieci do tamtej pory. Ten, oferujący tysiąc pokoi, położony przy lotnisku, luksusowy obiekt szybko stał się ulubionym hotelem międzynarodowych podróżnych oraz najbardziej popularnym miejscem organizacji konferencji w Los Angeles. Ta praca stała się moją pasję i przesądziła o poświęceniu się hotelarstwu. Naprawdę kochałem wyzwania, które przede mną stawiono. Pamiętam, jak powoli zakochiwałem się we wszystkich zadaniach i kontrolowanym chaosie charakterystycznym dla tak ogromnego hotelu konferencyjnego.

W Teksasie

Udostępniono 30% tekstu, dostęp do pełnej treści artykułu tylko dla prenumeratorów.