Kyiv calling

Naczelny zadzwonił do mnie z przypomnieniem o felietonie. A o czym tu pisać, dotrzymując deadline, skoro tyle tematów dookoła i cały czas pojawiają się nowe? Wojna skróciła horyzonty skuteczniej niż covid i inna zaraza. ZZ dnia na dzień zabrakło pokoi w hotelach i biletów na Intercity do Berlina. Każdy stara się pomóc – przyjmując, organizując, karmiąc, ofiarowując. Za własne oczywiście i ku chwale ojczyzny. Bo rząd nie zwykły do speedu. Inflacja dostała kopa, benzyna po dychu (za litr, nie za galon), gaz domowy co najmniej 40 proc. (nie wspominając o tym dla hoteli). Normalnie takie procenty kojarzą się dobrze, ale teraz niekoniecznie. Prąd – już sam rachunek skutecznie poraża. Podatki to zagadka z escape roomu, euro po piątaku, giełda płaska jak flądra, obligacje gonią balonową inflację. No i o czym pisać? Że nie możemy spędzić Wielkanocy z żubrami w hotelu Żubrówka, bo to wciąż strefa zamknięta? Możemy za to obserwować sznur ciężarówek majestatycznie sunących po równoleżniku A2 ze świeżo wyciętymi balami z puszczy, popijając Żubra na Orlenie. O wielkoduszności naszego narodu? Przecież zawsze wiedzieliśmy, że jesteśmy wielcy i jedyni sprawiedliwi, a inni są źli i wyrachowani. Nagle ukraińska kapela Beton ze swoim kawałkiem „Kyiv Calling” w ubraniach banderowców okazała się sympatyczniejsza niż najemnicy Putina, a nawet Niemcy, zbyt trzeźwo myślący o własnym interesie. A może i my powinniśmy zatroszczyć się o własną nieopaloną część ciała? Obrona terytoria [...]