Ciacho z piachem, czyli Coffee Break by MAT

W Londynie pierwszy raz byłem, kiedy Bareja kręcił „Misia”. Przyleciałem wtedy z Genewy, gdzie pracowałem w Hiltonie, więc „stanąłem” w Hilton on Park Lane, oczywiście po stawce pracowniczej. Później co roku jeździłem na World Travel Market, spałem w klimatycznych hotelach, głównie na Earls Court, dopóki targi się nie przeniosły do centrum konferencyjnego ExCe, tracąc specyficzny charakter socjalny i sens biznesowy.

Na Earls Court w pokojach nie było lodówek, więc korzystając z listopadowej aury zwykle schładzałem Guinnessa za oknem. Ku radości ptaków, które bez żenady dziurawiły puszki dziobami i bezczelnie opróżniały mój „mini-bar” pokwękując niezrozumiale w cockney’u ze zdwojoną mocą.

Wróciłem do luksusowych hoteli, udało mi się nawet spać w Sofitel St. James. Ale dopiero teraz dostałem niedostępnego – zamieszkałem w słynnym Savoyu! Ponad stuletnia tradycja, genialna miejscówka, choć dzisiejszy serwis nie nadąża za legendą. Za to ceny znakomicie dorównują. Podstawowe, typowo angielskie śniadanie sausage, bacon & baked beans – 45 funtów. A takie bardziej kontynentalne to już 95. Steki w jednej z restauracji Gordona Ramsey’a ponad 100 funtów za ochłap. Choć muszę przyznać, że wellington był zacny, nie wspominając o wagyu, czy też tarte tatin (mało angielski deser, ale ciut bardziej wyrafinowany niż yorkshire pudding). Na flaszkę już nie starczyło, więc nabożnie sączyłem połówkę butelki podstawowego Côte du Rhône za jedyne… 65 £.

Paragony zgrozy. Jednak okazało się, że w Fairmont